bir türâb ki hülyâlarımla dolmuş,
bir türâb ki şükûfelerle muayyen;
fakat benim goncam, bak... Solmuş.
Ne var hisse şâyân fakat şu âlemde?
Benim bugün onu takdîre hâlim yok.
Adını anar inlerim artık her demde;
sen yoksun, bak... Âh, derdim çok!
Goncam diyorum, o rûh ki bir dilber,
onu görünce sararıp da solmuşdum.
Bir dilber ki kelebeklerden müzehher;
her işvesine hayrân, şâir olmuşdum.
Ona hayrân hissimle şâir olmuşken
nasıl fırâkını tasvîre iktidârım olur?
Neşvedâr hâlimle sararıp solmuşken,
nasıl hislenip yazacak bahârım olur?
İşte ben böyle sensiz olan her leylin
kalbimde yasını tutarım... Of, figân!
Ve içimde sana dâir olan her meylin,
hem de her meylin... Sevgilim, inan.
13, I, 2016
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder