Son Nazâr

Bilsen, niçin takıldı kaldı gözlerim o an
sen son bir kez baktın da nûrlu çehrenle bana,
benim âciz rûhumdu nazârınla boğulan;
ve efsûs! Artık bomboş kaldı sensiz bu yuva.

O an anladım işte… Ağlardın ufak ufak,
o hâtırâların da hükmü bitecek bir gün.
Fakat ne zormuş gittin ya ardından bağırmak
döndürmüyorsa seni… Şu münfa'il gördüğün

adam bile bastı bir taş hükmettiğin yere.
Soldu… Soldu ve gitti bütün o hâtırâlar,
Fakat şu âciz, yorgun, hatta belki bîçâre
gönülde bir iz; bilmem niçin hâlâ kan ağlar!

Eski Şeyler

2, IX, 2015